Det blomstrar

Kubjelle

Svibel

Primula 'McWatt's cream'

Alperips

Kuleprimula

Det kjempast i Blåbærhagen

Min kjære mann er i krig. Han har tatt på seg jobben med å rydde villnisset i grensa mot skogen, det har nok ein gong vore ein hekk av klasespirea men no er det eit tett kratt som dekker eit område på ca 10 x 10 meter, minst. Det er litt av ein jobb, det kan eg love. Busken sender ut rotskudd, og røttene ligg som eit finmaska nett under jorda. Med 10-20 cm mellomrom sender dei opp skudd, som blir nye buskar. Så de forstår at dette er ein jobb som krever sin mann.

Denne ryddinga har pågått ein månads tid no, og ganske snart antok den militære dimensjonar. Eg ser på mannen at han blir fjern i blikket når han gjør seg klar til å gå ut og møte fienden, krigshorna gjallar i det fjerne og trommene slår i taktfast marsjfart. Våpena som må til er sylskarp spade, greip, og eit par sterke hanskar. Med desse går han til angrep og kjempar motstanden ned. Han gjenerobrar små dalar og toppar, og frigjør eit par små bjørker som har overlevd i fangenskap djupt der inne i mørket. Fienden blir riven opp med rota, dekapitert med sekatøren og til slutt kjem nådestøtet; fullstendig tilintetgjørelse i kompostkverna. Igjen er det berre... flis.

Så har me nytt terreng å utfolde oss på, nybrottsland som ligg der og berre ventar på å bli kultivert. Me føler oss som pionerar og kosar oss i sola med å planlegge kva me skal plante der. Freden senkar seg igjen.

If you can't beat them...

...eat them, var det nokon som sa ein eller annan stad. Ikkje dumt det, me tok dei på ordet og hadde skvalderkål/tyssekål/hanefot til middag i dag. Eit av dei verste ugrasa i manns minne vart sannsynlegvis innført av munkar i middelalderen, som nytteplante. Tippar dei stakkars munkane har blitt sendt mang ein svart tanke sidan. Også frå meg.

Er det ein ting skvalderkålen ikkje likar, så er det å bli plukka. Stadig napping av blad vil til slutt utmatte planta, det er i alle fall det eg håpar på. Her er i alle fall nok å ta av, så det kan bli mange måltid...

Og smaken? Heilt ok. I dag var det tilbehør til fiskekaker. Eg plukka dei spede, unge blada (det er no om våren den er på sitt beste, seier dei), finhakka dei, dampa dei i smør med litt løk. For å vere ærlig smakte det ikkje så himla mykje, mest grønt om du skjønner kva eg meiner. Men vitamin- og mineralrike er jo desse blada, og uansett er det jo moro å ete ting frå hagen. Så me får prøve fleire variantar, suppe, stuing, salat, you name it!

Vårteikn

I dag såg eg den første humla, den første sommarfuglen og den første kvitveisen! Ein liten og skabbete kvitveis riktignok, men likefullt vårens første. Raudstrupen har funne seg ein make og kurtiserar henne åpenlyst i hagen, svarttrosten jublar frå tretoppane og det er hakket før bjørka sprett, trur eg. Det er mildt og godt i hagen, og jorda er tørr og fin å jobbe med. Kan det bli betre?

Grilling!

Igår var ein nydelig dag med strålande sol, og varmt var det også. I sola, i det minste. Derfor bestemte me oss for å la fiskeboller vere fiskeboller og heller ta middagen ute. Og det var eit godt valg! Første grilling i Blåbærhagen blir garantert ikkje den siste...

Forglemmegei

Gamle hagar har ofte også fungert som søppelfylling, før i tida var ein ikkje så nøye med kvar ein gjorde av bosset sitt... Så også her i Blåbærhagen. Ein god del gammalt skrap har blitt grave opp og kasta på forsvarleg vis, men eg finn stadig gamle potteskår og glasbrot. Då tenker eg at det er nesten som eit vindu i tida, tilbake til dei som budde her ein gong. Kanskje pleide dei å ete frukost på servise med roser og forglemmegei? Var det dei som planta alle krokusane? Og ville ha turkise veggar i kjellaren?

Skvaldrar litt

Det viser seg at Blåbærhagen heller skulle blitt kalt skvallerkålhagen... Den er overalt. Eg graver og graver, drar ut rot etter rot, drømmer om det på nattestid og i det heile tatt. Skvallerkål er blant dei verste ugrasa, og bortimot umogleg å bli kvitt. I alle fall om ein har tankar om å drive giftfritt hagebruk. No driv eg og lagar eit skvallerfritt bed der eg kan plassere alle plantene mine som eg må flytte hit frå min gamle parsellhage. Eg har grave opp eit stykke på ca 1 x 4 meter, tatt ut jorda ned til 20-30 cm og dekka botnen med aviser. No driv eg og sålder jorda inn igjen i bedet, bøtte for bøtte, og prøver å følge med falkeblikk ein kvar liten rotbit som måtte snike seg med. Ein mikroskopisk rotbit kan nemlig bli til ei plante igjen som kjapt vil kunne kolonisere heile bedet. No har eg samla opp ein heil haug med skvallerkålrøtter, og funderar på korleis eg kan destruere dei på best mogleg vis. Snakk om spesialavfall! Trur eg må brenne dei, skal ikkje ned igjen i jorda i alle fall...

Grågåsa

Det er visst fare for at denne bloggen framstår meir som ein blogg om dyra i og rundt hagen enn om hagen i seg sjølv, men eg må berre vise dette bildet. Det er tatt i dag, 2. april, eg var ute og jobba med det nye bedet mitt då eg syns eg hørte kjente lydar frå himmelen... Og jammensanten, der kom årets første grågåsflokk rett over hagen på vei nordover.

Og i hagen? Eg kjempar mot skvallerkålen... Meir om det snart.