Plommeblomstring

Eg driv og eksperimenterar litt med driving av kvistar for tida. Forrige helg fekk eg med meg ein bunt eple- og plommekvistar etter at far min skar frukttrea sine. Han kappa også ned syrinene ganske kraftig så eg plukka med meg ein del av dei greinene også. Plommekvistane har altså stått inne i stova i ei veke før dei slo ut, er dei ikkje nydelege?

Syrinen står i knopp, mengder med knoppar faktisk, kanskje dei blomstrar til neste helg?

Om japansk inspirasjon og stiklingmagi

Det var ei bra hagehelg her hos oss, eg er snart ferdig med eit nytt bed og mannen i huset har begynt å rydde vekk smålønn og helvetesspirea frå sprekkane mellom nokre kampesteinar der me skal ha japansinspirert landskap. Her er eit før-bilde:

Her skal det stå ei japansk lønn (Osakazuki), ei kvitrogn og eit tredje tre som skal ha vakker blomstring, me har ikkje heilt bestemt oss kva det skal vere enno. Trea skal plantast i lommene mellom steinane, og dei skal klippast slik at dei held seg små. Me må også komme på ein bra bunndekkar, den skal helst vere grøn og frodig, gjerne moseaktig. Trur det kan bli fint!

I august klipte eg fire stiklingar av ei svær klatrerose som står hos mor mi. Den har vore på tunet i "alle år", sannsynlegvis sidan før andre verdskrig. Me har alltid trudd at det var 'New Dawn', men vår er ikkje remonterande. For ei stund sidan leste eg tilfeldigvis om ND sitt opphav, 'Dr. van Fleet'. Dei to rosene er like bortsett frå at sistnemnde berre blomstrar om sommaren. Så då er nok vår rose den, tenker eg.

Uansett, stiklingane blei sette i ei potte og stort sett glemt over vinteren. Nyleg oppdaga eg friske skot på dei, og jammen var det ikkje røtter på alle fire! I går potta eg dei om, og nok ein gang falt eg i stavar over dette med stiklingar. Du stikk ein pinne i jorda, og så får du ei ny plante. Det er heilt magisk... Eg kjenner at dette blir eit stiklingår, eg er heilt hekta. På badet står ti gule og ti raude kornellar til roting, i kjellaren fem vripil, og eg vil ha meir!

Og for øvrig har eg visst laga meg ein ny blogg, om ein annan lidenskapeleg interesse for tida; handarbeid.

Helleborusbonanza

I dag har eg, Mariann og nefertiti vore på julerosesafari hos Arne Geir på Sotra. Han har samla på helleborus i 10-12 år og har eit stort antal planter. Ein fest for augene, var det. Eg har store problem med å velge ut bilder, så eg lastar like godt opp ei heil røys.

Det er mange andre spennande planter i denne hagen, andre som blomstra no var denne irisen som eg ikkje huskar namnet på samt Cyclamen coum i store mengder. Til høgre ser de blada på Cyclamen hederifolium, veldig flotte.

Om forventningar og fylte snøklokker

Når eg kjem heim frå jobb om dagane kjem eg meg ikkje inn i huset. Det er for mange ting eg må sjekke før eg kan gå inn, sjølv om middagen skulle stå på bordet... Har julerosa opna seg i dag? Kva kan den spira der vere? Kva farge var det egentlig på dei krokusane der?

I helga var eg heime heime hos foreldra mine. Mor mi har mengder med snøklokker i hagen, og i ei av tuene oppdaga eg eit par fylte blomar. Ho seier ho aldri har sett dei før, så det må vere ein sport eller ein sjølvsådd variant. Dei fylte som er å kjøpe må jo ha oppstått slik på eit eller anna tidspunkt, men eg anar ikkje om det er utbredt i vanlege hagar. Nokon som veit? Eg skal iallefall følge denne nøye framover med tanke på deling...

Under torva

Når ein rotar rundt i ein gamal hage dukkar det opp litt av kvart. Her i Blåbærhagen har det budd folk i over femti år, og det er tydeleg at ikkje alle hadde same haldningar til kjeldesortering som det me har... Det dukkar opp rot og skrot overalt, her er eit utval av det meir fotogene skrotet.

Ukjente løkar

Det var ei fin hagehelg og eg begynte likegodt å grave opp eit nytt bed... Dette blir ikkje så stort, litt halvsirkelforma inntil nokre store steinar. Her skal det vere gras av ulike slag, grasiøse sortar som vaiar i vinden. Eg skal også plante Knautia macedonica der, dei skal få veve seg inn mellom graset. Kanskje noko allium også, det må eg evt vente til hausten med å plante. Tenker også å sette Aconitum carmichaelii wilsonii der, dei er så flotte og blå seint på hausten. Høgreiste og staselege.

Frå før sto her grastustar, overgrodde astilber og ein eller annan hjelm. Og skvallerkål, sjølvsagt. Mens eg sto og grov opp denne herligheita dukka det plutseleg opp ein neve små, kvite løkar. Eg kan ikkje huske å ha sett noko slikt her i fjor, men dette liknar jo vitterlig på liljeløkar, gjør det ikkje? Eg tok dei i alle fall opp og sette dei i ei potte for å feite dei opp, så vil vel tida vise kva det er for noko.

Eg gler meg

No står alle Helleborusane mine i knopp. Dei treng berre ei periode med mildver så er dei på plass, trur eg. Eg veit at eg har fem, men eg kan berre finne igjen fire av dei. Fattar ikkje kvar den siste har tatt vegen, eg kan ikkje heilt huske kvar den blei planta heller. Men skulle jo tru eg hadde sett teikn til den no… Hvis den har gått ut i vinter burde eg jo finne restar, vel? Så eg har eit lønnlig håp om at den kjem til å dukke opp ein eller annan stad.

Eg innvilga meg ein vinterferiedag på torsdag etter nøye overvåking av Yr. no. Det viste seg å vere eit klokt trekk då torsdagen var ein nydeleg dag mens fredagen, som var alternativet, var kald og våt. Så torsdag var årets første skikkelege hagedag. Eg begynte så smått å klippe på nokre tørre pinnar, og før eg visste ordet av det hadde eg rydda heile bedet for rusk, rask og restar. Det hadde eg egentlig tenkt å vente med i tilfelle det skulle bli skikkelig kaldt igjen. Men når eg først var i gang kunne eg like godt halde fram, så no er alle stauder klipt ned og klare for våren. Og dei første brunsneglane som sikkert snart dukkar opp får færre skjulestader i beda mine…

Mannen i huset rakte ein stor haug med mose opp frå plenen og kasta den inn i hønsegarden. Hønene var strålande fornøyde med det mjuke, grøne teppet sitt, hønsegarden var blitt temmeleg trist og gjørmete etter vinteren. Kyllingane frå i fjor haust er blitt store og stadig fleire kjem i verpemodus. Dei tre hanane har begynt å gale om morgonen så det spørs kor lenge dei blir verande. Men denne karen er så staseleg at der fristande å behalde han. Det er ein brun italienar, og han er foreløpig roleg og snill. Han passar godt på hønene og leitar fram godbitar til dei. Og best av alt; stemma er ikkje så kraftig så risikoen for å vakne til hanegal kl fire om natta er dermed ikkje så stor!

Sein vår i år

Våren kjem seinare i år enn han gjorde i fjor, ser eg når eg går gjennom gamle bilder. Det har vore kaldt lenge no. Klosterklokkene sto i ei potte på trappa i fjor, og blomstra når bildet blei tatt 11. februar. I år står dei i jorda og viser såvidt blomane sine. Men dei er ikkje utsprungne enno.

Bildet av krokusen tok eg 3. mars i fjor, eg huskar godt at eg ved eit uhell brakk ein av stilkane og tok difor inn blomen. Det var så fint at eg bestemte meg for å gjøre det til ein tradisjon å alltid ha ein einsleg krokus inne, eg har jo nok å ta av. Hvis dei berre ville kome fram, då... Men får me ei stund med mildver no så trur eg det vil hjelpe på.

Me tenker enno på dette med å kjøpe eigedomen bak oss som eg skreiv om for eit par innlegg sidan. Me har vel egentlig bestemt oss for å gi eit bud, men det er så lavt at eg er redd seljaren kjem til å le av oss. På den andre sida så har han jo ikkje fått solgt det enno, han har visst prøvd eit års tid, minst. Eg har vore i kontakt med kommunen som seier at det er bygge- og delingsforbud, dessutan går byfjellsgrensa akkurat her og det betyr at dei er enno strengare på det. Det er vel ikkje mykje av området som er byggbart, heller. Det meste er veldig bratt og utan vegtilgang. Med andre ord er det ikkje så attraktivt reint kommersielt sett, og dermed kanskje ikkje så lett å selje. Det finaste stykket er rett bak hagen vår, ei flate med ein del bjørk spreidd utover, eit par vasshol og mykje gras, mose og blåbærlyng. I mitt hovud er her sjølvsagt hagedam, miniarboret og drivhus allereie... Bildet under er tatt der, ved midtsommar. Fint, ikkje sant?

Oppstandelse i hønsehuset

Lite fargar i hagen for tida. Desto sterkare framstår gulfargen på denne laven, eit lyspunkt i all snøen. Det kom enno meir i natt, og eg er lei. Eg er med på at det er fint og lyst og vakkert og alt det der, men den gjør jammen kvardagen til eit slit også. Ut om morgonen med vogn og unge, ned bratte, glatte bakkar, må ta bussen fordi det er umulig å gå på føret, bussen alltid overfylt og forsinka, halse avgårde fra busstopp til dagmamma på ubrøyta slapsefortau, avlevere, springe til jobb og komme dit altfor seint. Utan fleksitid hadde det ikkje gått, men minustida må jo også jobbast inn igjen ein gong... uff og uff. Forhåpentligvis får me barnehageplass to-tre steinkast frå huset til sommaren, det vil nok lette på trykket.

I natt, eller grytidleg i dag, vakna eg av eit voldsomt leven frå hønsehuset. I ørska såg eg for meg rev eller andre blodtørstige rovdyr som gjorde kål på hønseflokken. Mannen i huset har vore vekkreist i helga, og eg var ikkje lysten på å springe ut i snøføyka i berre nattkjolen for å jage vekk udyra... men eg kara meg opp av senga og opna vinduet. Då innsåg eg at eg hadde glemt å stenge luka til hønsehuset i går kveld, og det såg ut som om ei av dei hadde forvilla seg ut... For at hønene skal få ei full daglengde med lys, kjem det på ei sparepære hos dei kl. fem om morgonen, den står på til det er naturleg lyst ute sånn i ni-titida. Så i hønsehuset var det flombelysning, og på ein av gjerdestolpane utanfor, med orkesterplass og fullt innsyn gjennom luka, satt altså den stakkars forvilla.

Men når eg fekk gnidd søvnen ut av augene var det tydeleg at det slett ikkje var ei høne men ei kattugle som sat der og stirra inn i varmen! Har aldri hørt om at kattugle har tatt høner, men kven veit, ho er sikkert sulten no i vinterveret. Og eg kan tenke meg at dei såg fristande ut, dei tjukke, gode hønene mine... Eg ropte og banka i glaset, ugla vrei hovudet omlag 180 grader og såg meg, så var ho straks lydlaust på vengene. Eg pusta letta ut og kraup under dyna igjen, men hønene roa seg ikkje før det hadde gått ei god stund. Dei må ha sett ugla frå innsida, og eg skal love at dei slo alarm.

Godt det ikkje var verre denne gongen, eg skal i alle fall bli flinkare til å huske å stenge. Det er heilt sikkert.

Utvide hagen med... tja, sånn ca 120 mål?

Eit av måla for 2009 er å få opp gjerde mot hjorten på vestsida av hagen, opp mot skogen. Men som eg har skrive før, har me vore litt i tvil om nøyaktig kvar dette gjerdet skulle gå. På grunn av terrenget er det absolutt enklaste å la gjerdet gå eit par meter utanfor tomtegrensa vår, over ein strekning på ca ti meter. Dette er jo på sett og vis å tuske til seg eit par kvadratmeter meir hage, men me tok mot til oss og skreiv brev til grunneigaren. Det er altså snakk om utmark, skog og fjell på utsida, grunneigaren bur ikkje her i nabolaget og er her heller aldri. Ingen brukar området bortsett frå oss.

Me sendte brev på mandag, og onsdag kveld ringte han! I løpet av ein hyggelig telefonsamtale fekk me ikkje berre grønt lys for å sette opp gjerdet der me vil, men også eit halvseriøst tilbod om å kjøpe eigedomen hans, altså 120 mål skog og eit “halvt” fjell i sentrumsnære strøk for 600 000... Eg må innrømme at eg likar tanken på meg sjølv som godseigar, det hadde satt haginga i eit nytt perspektiv! Eg var klar for å ringe banken med ein gong og hoppe i det, men eg har heldigvis ein nøktern mann som er sunnmøring og snur på femøringen.

Grunneigaren skal selje eigedomen uansett, det er regulert til LNF-område men gudane veit kva som kan skje i framtida. Så på ein måte hadde det jo vore flott å hatt hand om terrenget rundt oss sjølve. Kanskje me kunne sett igang med hjortejakt?