Det kjempast i Blåbærhagen

Min kjære mann er i krig. Han har tatt på seg jobben med å rydde villnisset i grensa mot skogen, det har nok ein gong vore ein hekk av klasespirea men no er det eit tett kratt som dekker eit område på ca 10 x 10 meter, minst. Det er litt av ein jobb, det kan eg love. Busken sender ut rotskudd, og røttene ligg som eit finmaska nett under jorda. Med 10-20 cm mellomrom sender dei opp skudd, som blir nye buskar. Så de forstår at dette er ein jobb som krever sin mann.

Denne ryddinga har pågått ein månads tid no, og ganske snart antok den militære dimensjonar. Eg ser på mannen at han blir fjern i blikket når han gjør seg klar til å gå ut og møte fienden, krigshorna gjallar i det fjerne og trommene slår i taktfast marsjfart. Våpena som må til er sylskarp spade, greip, og eit par sterke hanskar. Med desse går han til angrep og kjempar motstanden ned. Han gjenerobrar små dalar og toppar, og frigjør eit par små bjørker som har overlevd i fangenskap djupt der inne i mørket. Fienden blir riven opp med rota, dekapitert med sekatøren og til slutt kjem nådestøtet; fullstendig tilintetgjørelse i kompostkverna. Igjen er det berre... flis.

Så har me nytt terreng å utfolde oss på, nybrottsland som ligg der og berre ventar på å bli kultivert. Me føler oss som pionerar og kosar oss i sola med å planlegge kva me skal plante der. Freden senkar seg igjen.