Høne RIP

I dag har det hendt noko trist her. Eg sto på kjøkkenet og bakte blåbærmuffins (som seg hør og bør i ein blåbærhage) då eg plutseleg høyrde eit voldsomt spetakkel utanfor. Eg sprang ut og der hadde det jammen vore ein hund i hønsegarden og fått med seg to høner ned i hagen til naboen. Eg fòr etter og klarte å redde den eine, bar ho opp igjen i hønsehuset og ned igjen for å jage hunden. Då eg kom fram til den stakkars fine wyandottehøna mi var det framleis liv i henne, men det var tydeleg at ho sang på siste verset. Eg la henne forsiktig inn i huset og tok ut etter hunden. Anar ikkje kor den kom fra, det var ein golden retriever med halsband og alt, eg vil tru den har stukke av frå turgåarar på fjellet bakom her. Den forsvant i alle fall fortare enn svint når eg jaga den.

Ti minutt seinare var høna daud. Veldig trist og veldig unødvendig. Eg har ingen kvaler med at dyr må dø, me har jo slakta tre av hanekyllingane våre og hatt ein av dei til søndagsmiddag. Men dette er noko heilt anna, denne høna skulle me jo ha i mange år! Eg hadde tenkt å lage namnekonkurranse på bloggen for å finne eit bra namn til ho og søstra, me skulle få dei riktig håndtamme og det skulle vere så fint. No har me berre den grå høna igjen, og ein svart hane. Hanen er lova vekk til søstra mi, men stakkars siste høna kan jo ikkje bli igjen åleine! Uff og uff, dette er trasig.